ما والدین از کودکی به فرزندان خود آموخته‌ایم که باید از شکست ترسید و تا حد امکان از آن دوری جست. غافل از اینکه با ایجاد حسّ ترس از شکست در کودکان، دانسته یا نادانسته، راه موفقیت را به سوی آنان بسته‌ایم.

شکی نیست که هیچ‌یک از ما پدر و مادرها بدی فرزندان خود را نمی‌خواهیم و این کار را با حسن نیت و توجیهات جورواجور انجام می‌دهیم؛ برای موفقیت فرزندانمان همۀ موانع و دست‌اندازها را از پیشِ پای آنان برمی‌داریم و با عشق و حسرت، موفقیت و کامیابی آنان را به انتظار می‌نشینیم. اما نمی‌دانیم که با این کار، فرزندانمان را از تحصیل در مدرسۀ زندگی محروم کرده‌ایم.

بخواهیم یا نخواهیم، فرزندان ما همواره با موانع، اشتباهات، پیش‌بینی‌های غلط و شکست‌ها دست‌به‌گریبانند و این تجربه‌های به‌ظاهر ناخوشایند، توشه‌ای گرانبها را برای آنان فراهم می‌سازد؛ حقیقتی که باید به استقبال آن رفت و آن را «ارمغان شکست» نامید.